برخی از مشکلات فضانوردان هنگام بازگشت به زمین به دلیل تفاوت جاذبه
به گفته جنیفر فوگارتی رئیس مرکز نوآوری های علوم زندگی فضایی
متعلق به ناسا، اگر جاذبه ای نباشد که مایعات بدن نظیر خون را به سمت پاها
بکشاند، آن مایعات به سمت بخش های بالایی بدن حرکت می کنند.
با این حال، قلب انسان همچنان خون کافی را به سمت بخش های پایینی بدن پمپاژ می کند تا کار کنند اما میزان خون دریافتی توسط پاها همانند زمین نیست. این یعنی رگ های خونی درون پاها دیگر لازم نیست مانند سابق سخت کار کنند تا خون را به سمت قلب باز گردانند.
فوگارتی می گوید: آنها در فضا «تنبل» می شوند و چون مجبور نیستند که مانند سابق منقبض شوند تا حدودی این توانایی خود را از دست می دهند.
همین مساله مشکلاتی را بعد از بازگشت فضانورد به زمین به وجود می آورد. وقتی فضانوردان مجددا گرانش را تجربه می کنند، خون با شدت به سمت پاهایشان جریان می یابد، اما رگ هایی که حالا تنبل و ضعیف شده اند برای بازگرداندن آن خون به قلب و بخش های بالایی بدن با مشکل روبرو می شوند.
همین مساله می تواند سرگیجه شدیدی را در فرد ایجاد کرده و بعضا به غش کردن وی بیانجامد. از همین رو، وقتی فضانوردان به زمین باز می گردند، تیمی از کارشناسان آنها را برای بازگشت به شرایط عادی کمک می کنند تا به نحوی از مرگشان پیشگیری کنند.
با این همه، وقتی انسان به مریخ فرستاده شد، دیگر کسی آنجا منتظرش نیست تا به استقبالش برود و آنها خودشان باید با جاذبه سیاره سرخ وفق یابند.
البته فضانوردان برای جلوگیری از بروز این مشکلات ابزارها و تدابیر پشگیرانه مختلفی را در جریان سفرشان به خدمت می گیرند. همانطور که در تصویر می بینید، کلی به همراه فضانوردان دیگر از نوعی دستگاه روسی به نام Chibis در ایستگاه فضایی بین المللی استفاده می کردند.
این دستگاه مانند یک شلوار لاستیکی بزرگ عمل می کند که خون و مایعات
بدنی دیگر را از بخش های بالایی بدن به سمت پاها می کشد. حالا ناسا در تلاش
است تا با انجام آزمایشات مختلف روی کلی دریابد که آیا Chibis واقعا موثر
بوده یا خیر.
این تغییر مسیر مایعات بدنی در زمان حضور در فضا می تواند در عوارض جانبی دیگری نیز نقش داشته باشد و آن تضعیف قوه بینایی است.
فضانوردان بعد از بازگشت به زمین، نوعی تورم را در قسمت پشت چشم هایشان تجربه می کنند که در نهایت به تضعیف قوه بینایی آنها می انجامد. این تغییرات معمولا در سفرهای فضایی چند هفته ای، موقتی هستند و مجددا بینایی فضانورد بعد از بازگشت به زمین به حالت اولیه اش بر می گردد اما در آنها که برای ماه ها جاذبه صفر را تجربه کرده اند، به مراتب پایدارتر خواهد بود.
البته ناسا در مورد علت واقعی تورم چشمی در این افراد مطمئن نیست اما احتمالا اینطور است که مایعات بدنی به سمت بخش های بالایی بدن حرکت کرده و با تجمع پشت چشم ها به تورم آنها می انجامند. کلی هم در یکی از مصاحبه های اخیرش با مطبوعات مدعی شده که سطح بینایی اش در جریان این سفر یک ساله پایین آمده.
البته دانشمندان پیش بینی کرده اند که احتمالا تغییرات دیگری نیز در
سیستم ایمنی بدن کلی و همچنین دستگاه گوارش وی ایجاد شود. حتی نوع باکتری
یافت شده در روده های او نیز با آنچه در بدن افراد ساکن روی زمین یافت می
شود متفاوت بوده. به واقع، نوع غذایی که کلی در جریان این یک سال مصرف کرده
با آنچه ما می خوریم متفاوت بوده و شاید همین امر باعث تغییر میکروبیوم
درون سیستم گوارشی اش شده است.
تحقیقات صورت گرفته روی وی همچنین نشان می دهند که فضا احتمالا نحوه
بروز RNA توسط باکتری های موجود در سیستم گوارشی وی را هم متحول کرده.
منظور از RNA در واقع همان پیام رسان های ژنتیکی است که به سلول ها می
گویند چطور رفتار کنند.
اسکات از محققان مرکز ملی پژوهش های زیست پزشکی فضایی نیز اظهار نمود که برخی از باکتری ها می توانند در زمان حضورشان در فضا نیرومند تر شوند.