۳ شعر فیزیک

سه شعر جالب درباره فیزیک

[به ادامه مطلب بروید...]

 

(۱)
دیشب به خواب رفتم در عالم کوانتا
در بین موج و هسته، در داخل اتمها

در هسته خفته بودند جمعی ز نوکلئونها
بر گردشان دویدم همچون الکترونها

روی مدار بوهری آرام می خزیدم
فارغ زهرچه تابش یا ریزش اتمها

با جنبشی جهیدم رفتم مدار بالا
وقتی که باز گشتم آزاد شد فوتون ها

ای صاحب کرامت شکرانه ی نسبیت
روزی تفقدی کن آلبرت بی نوا را !



(دوستی الکترون و هسته)
 نیروی دائم تو، شد موجب شتابم
جاذبه در نگاهت، هم نیرو هم توانم
 شتاب بر تن من، سرعت فزون نماید
چون رو به مرکز دارد، من دائماً چرخانم
 حتی اگر شتا بم، ناگه شود ناپدید
 با سرعت لحظه¬ای، من تا ابد دوانم
 تابع موج رویت، هنجار دل شکسته
 هنجار موج مشکل، چگونه من بدانم
 آیا شود که روزی، تابع ویژه گردی
 تا با یقین بیائی، من منتظر نمانم
 هم ذره وهم موجی، نامت ذرًج نهادم
 یقین در تو نباشد، گر تا ابد بمانم
 آیا شود که روزی، در حالت یکتائی
 درهم تنیده¬گی را، از بهر خود بدانم
 اسپین من به این سو، اسپین تو به آن سو
 شاید که جفت گردند، اما چسان بدانم
هامیلتونی چو آید، درهم¬تنیده گردیم
 اما چگونه باید، روشن نه بر زبانم
 کوآنتومی چو گوید، یقین هرگز نباشد
 تردید و نایقینی است، حاکم بر روانم
کلاسیکی بیاندیش، از احتمال بگریز
 تردید را رها کن، ازجسم و روح و جانم
 موج بلند و کوتاه، تابان بود ز هر سوی
 تشدید موج باشد، چیزی که من بر آنم
 موجی که یافت دوبروی، درسم به زندگی شد
موجم بزرگ باشد، گر کوچکی بدانم
الکترون سر انجام، نالان به هسته گفتا
 این پند آخرم بود، دیگر سخن نرانم
شاعرندا برآورد، آئین زندگی را
"موجم بزرگ باشد، گر کوچکی بدانم"



(۳)
روزگاری دل ما عاشق فیزیک نبود
در پی گفته هالیدی و رزنیک نبود

باتری زندگی هیچکسی شارژنداشت
باراحساس در این کلبه ی تاریک نبود

مرکز عشق در ان غمکده پایسته نبود
ضربان دل ما شرح مکانیک نبود

دل ما بسته ترین سطح در اندیشه گاوس
عشق اپسیلونی هم مایه تحریک نبود

غیر بدبختی وبیچارگی ویاس وجمود
ان زمان در صف برنامه ترمیک نبود

لحطه را قدر بدانیم که در موج قدیم
بخدا زندگی اینقدر رمانتیک نبود

ما دو قطبی شده ایم وهمه جا جریان است
بعد از ان قصه کسی تابع تفکیک نبود


شده ام محو در این شار ومرا باور نیست
روزگاری دل ما عاشق فیزیک نبود